یاس سپید

به سراغ من اگر می آیید،

 پشت هیچستانم.

 پشت هیچستان جایی است.

آدم اینجا تنهاست
و در این تنهایی، سایه ی نارونی تا ابدیت  جاریست.

پشت هیچستان ، چتر خواهش باز است:
تا نسیم عطشی در بن برگی بدود،
زنگ باران به صدا می آید.

روی شنها هم نقشهای سم اسبان سواران ظریفی است
که صبح،به سر تپه ی معراج شقایق رفتم

پشت هیچستان رگ های هوا ،
پر قاصد هاییست که خبر می آرند،
از گل واشده ی دورترین بوته ی خاک .

به سراغ من اگر می آیید،
نرم و آهسته بیایید

مبادا که ترک بردارد

چینی نازک تنهایی من